Afgelopen week ging ik even lekker skeeleren. Van Medemblik naar Enkhuizen. Heerlijk was het om even alleen te zijn. In alle stilte. Maar dat was niet het enige gevoel wat ik kreeg. ‘Als ik nu val, ziet niemand me hier’, bedacht ik me ineens. Man en kinderen lagen met de boot midden op het IJsselmeer dus ook die konden me niet helpen als er wat zou gebeuren. Ik was nu echt alleen op de wereld. En dus ook helemaal op mezelf aangewezen. En ben ik van nature niet onzeker, dat gaf toch ook een zekere spanning. Ik was dan ook superblij toen ik Enkhuizen ineens voor me zag liggen. Niet gewoon blij, maar een beetje euforisch zelfs. Het voelde eigenlijk veel meer als een – weliswaar kleine – persoonlijke overwinning. En dat was precies wat ik even nodig had, besefte ik me ineens.
Van vermaakt worden…
Waarom ik dit deel? Omdat het me deed inzien dat mijn tochtje van Medemblik naar Enkhuizen een mooie parallel is voor deze bizarre tijd. Enerzijds voelen we ons heel erg verbonden doordat we allemaal hetzelfde meemaken, maar anderzijds moeten we er toch echt elke dag zelf weer wat van maken. En dat gaat mij lang niet altijd goed af. Ik besef me eens te meer hoe ik normaal gesproken leef op alles wat er van buitenaf op mijn pad komt. Een groep die me de hele dag vermaakt, het praatje op het schoolplein, de levens van deelnemers waar ik lekker helemaal in kan duiken en niet te vergeten alle buitenschoolse activiteiten van mijn kinderen die me ook behoorlijk van – of eigenlijk juist op – de straat houden. En als dat er even niet is, dan zoek ik zelf wel een leuke afleiding op en ga ik even koffie drinken in de stad of op bezoek bij een vriendin. En waardeer ik het? Lang niet altijd. Ik klaag zelfs best vaak over de hoeveelheid activiteiten. Zo word ik heerlijk geleefd. Tot 50 dagen geleden toen dat alles er ineens niet meer was.
…naar jezelf vermaken
Toen vond ik het eerst wel even lekker rustig. En dat hoorde ik van meer mensen om me heen. Lekker de hele zaterdag voor onszelf, geen sport en spel en veel tijd met het gezin. Dat gevoel ben ik inmiddels wel kwijt. Ik snak naar veel meer(!) stilte in huis en vooral naar afleiding – lees: voeding van buitenaf – en ook daarin ben ik volgens mij niet de enige als ik hoor hoe lang de rijen bij de inmiddels weer geopende Ikea’s vaak zijn. Mijn accu begint leeg te raken en ik wil het liefst weer gevoed worden door van alles en met iedereen. Maar ik besef tegelijkertijd dat het ook juist heel goed voor me is om hier doorheen te gaan. Het is de opportunity om dat blije, tevreden, misschien zelfs euforische gevoel, zelf te kunnen creëren zonder dat ik daar anderen of externe prikkels voor nodig hebt. Zelf die accu te kunnen laden, zoals tijdens het skeeleren.
Op mezelf aangewezen
Zelf mijn accu opladen dus. Door elke dag iets te doen waar ik niemand van buiten voor nodig heb. Een potje buskruit of verstoppertje met de kids bijvoorbeeld. Een sportieve uitdaging, mezelf iets nieuws aanleren of nog veel simpeler gewoon veel vaker de natuur in. Allemaal dingen waarmee ik helemaal zelf die positieve energie creëer. Dingen die ik heel fijn vind of misschien juist lastig, die me kunnen confronteren met mezelf of waarvoor ik misschien zelfs een drempel voor over moet. Maar vooral dingen die ik zelf moet verzinnen en die echt uit mezelf komen, want alleen dan brengen ze ook die energie. En ook al dacht ik dat ik dat best goed kon, ik kan nog wel een tandje bijzetten, ben ik inmiddels achter…
Persoonlijke overwinningen
Afgelopen dinsdag was het bevrijdingsdag. Helaas werden we niet bevrijd uit onze intelligente lockdown en moeten we nog wel even op dezelfde voet door ook al is er sinds gisteravond iets meer ruimte. Ben ik – en zijn we volgens mij allemaal – voorlopig nog steeds vooral op onszelf aangewezen. En krijgen we dus ook nog wel even de gelegenheid om voornamelijk persoonlijke overwinningen te behalen. Hele zichtbare – zoals het opbouwen van je baan of je bedrijf conform het nieuwe normaal – maar ook de nauwelijks zichtbare, zoals de dingen die je nu alleen moet of kunt doen. En het zijn al deze overwinningen – groot en klein – die ook juist na corona van waarde blijven. Omdat je ermee bouwt aan veerkracht en vertrouwen. Vertrouwen in jezelf en in een goede afloop. Je weet immers dat je het aankan wat er ook gebeurt. En alle onderzoeken wijzen uit dat dat ons niet alleen sterker maar ook echt gelukkiger maakt.
En jij?
Welke persoonlijke overwinningen wil jij nog of juist nu aangaan? Ik ben er van overtuigd dat iedereen veel meer kan dan hij of zij denkt. Ook helemaal zelf, maar wil je er toch wat hulp bij dan kan je vanaf volgende week gelukkig ook weer gewoon een (live!) afspraak met me maken, uiteraard op 1,5 meter afstand:).
Groet, Eiline
