‘Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats. We hebben ongelofelijke haast’. Wie kent dit lied niet? Een hit van Herman van Veen uit 1979. Met een tijdloze tekst. Of sterker nog, met een tekst die alleen maar actueler wordt, want wie heeft er tegenwoordig geen haast? We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan en we hebben maar een paar minuten tijd, zo zingt ook Herman 40 jaar terug al. Maar helpt al dat gehaast ons nou eigenlijk om te komen waar we willen zijn? Zorgt het voor de rust en ruimte waar we naar op zoek zijn?
Durf te vertragen…
‘Nee’, zullen de deelnemers van de training Communiceren met oog voor de relatie die ik deze week voor de tweede keer ontmoetten je waarschijnlijk volmondig antwoorden. Ze kregen de opdracht om een aantal keren bewust te vertragen. De een koos om de hele weg achter een vrachtauto naar het werk te rijden, een ander besloot de snelweg te vermijden en binnendoor te rijden naar het werk. Weer een ander besloot om zich bij het naar bed brengen aan te sluiten bij het tempo van de kinderen zelf en de laatste ging bewust in de langste rij staan van de kassa. Ondanks dat ze haast hadden. Wat waren hun ervaringen?
…en verras jezelf
Een leuke of makkelijke opdracht was het zeker niet. Daar waren ze het allemaal over eens. Maar de opbrengst verraste ze des te meer. ‘In het begin was er nog veel onrust en frustratie en wilde ik ermee stoppen, maar toen ik me er eenmaal aan overgegeven had, kreeg ik juist rust’, zo vertelde Patrick. ‘Ik kwam in een soort van droomtoestand, een moment van bezinning, in die lange rij bij de kassa’, zo vertelde Bas, ‘en voor ik wist, was ik al aan de beurt’. Robin ontdekte dat hij ineens ruimte in zijn hoofd had om de vergadering die hij die dag had al even voor te bereiden, was zich veel bewuster van de prachtige omgeving waar hij doorheen reed en was niet eens later op zijn werk. De kinderen van Bas waren minder onrustig bij het naar bed gaan waardoor het stiekem sneller ging.
Verruil onrust en irritatie…
Hele mooie resultaten levert vertragen dus op. En toch doen we het vaak niet. Ik ken het zelf ook. De impuls om iets even snel te doen, is sterker dan de wil om het bewust even te laten of op ons gemak te doen. Met alle gevolgen die erbij horen, zoals onrust, irritatie of zelfs frustratie. Wat natuurlijk helemaal niet bijdraagt aan een prettige communicatie of zelfs relatie met de mensen om ons heen. We laten ons leiden door dat wat we denken te moeten doen en beseffen niet dat we – in heel veel van dat soort situaties – ook kunnen kiezen hoe of wanneer we iets doen. Dat hoorde ik ook terug in de ervaringen van de deelnemers van een van mijn trainingen.
…voor rust en ruimte
Vertragen is een bewuste keuze die eerst ongemakkelijk en vervelend voelt om daarna juist meer rust en ruimte te geven. En zoals Herman het zo mooi zingt in zijn lied dat we wel de tijd voelen om ‘wat over koetjes, voetbal en de lotto te praten’. Dat is natuurlijk wel heel erg ‘79 maar vrij vertaald naar nu zouden we het kunnen lezen als dat we de rust en ruimte ervaren om met elkaar van gedachten te wisselen en aandacht te hebben voor wat ons bezighoudt. Of nog vrijer vertaald: een goed gesprek met elkaar kunnen hebben, waar beide partijen vrijuit kunnen delen om van daaruit samen verder te komen. Heerlijk toch?
Vertraag ze! Ik neem nog even een kop koffie en bel gelijk mijn moeder om te horen hoe het met haar gaat.
Groet, Eiline
