‘Eerst is het hard werken en daarna weer even genieten’, riep mijn dochter van 7 voortdurend toen we ons afgelopen weekend op de fiets door de duinen van Ameland heen worstelde. Met een stevige Noordwester 5 viel het niet mee om het glooiende eiland rond te fietsen. Toch deden we het bijna 3 dagen onophoudelijk zo aan de start van dit nieuwe jaar. Met een diepe zucht of zelfs een traantje tijdens een stevige klimpartij of juist een enthousiaste kreet omdat we weer een stukje mochten afdalen.
Ik vind het een mooie metafoor voor hoe ik – en volgens mij ben ik niet de enige – aankijk tegen dit nog maar net begonnen nieuwe jaar. Ik zie een uitgestrekte weg met een aantal behoorlijke bergen voor me waar ik tegenop moet klimmen. De bergen staan voor de dingen die niet vanzelf gaan, die spannend zijn of nieuw. Of juist zaken waar ik echt geen zin in heb maar die er wel bij horen. Ik weet ook dat er momenten zullen zijn dat het voelt alsof ik afdaal, dat ik juist heel erg geniet. En vaak is dat – net zoals mijn dochter het zei – juist nadat ik ergens mijn best voor heb gedaan. Als ik weer een stukje geklommen heb. Iets overwonnen heb.
Maar deze fietstochten gaven me nog een inzicht. Ook de verschillende karakters en patronen van ons gezin werden namelijk weer heel zichtbaar. Zo ging de een onophoudelijk door met trappen zonder erover na te denken, de ander bleef maar zeggen hoe mooi dit eiland toch was en weer een ander wilde het liefst omdraaien bij elke berg die we op zagen doemen. En ik herkende ons er allemaal in. Want hoe we omgaan met deze letterlijke bergen, is vaak ook hoe we omgaan met de spreekwoordelijke, oftewel hoe we omgaan met wat er in ons leven op ons pad komt. Zo weet ik van mezelf dat ik harder ga werken als het moeilijk of zwaar wordt. Ik trap onophoudelijk door totdat ik er ben. Lekker effectief zou je misschien zeggen, maar het is maar goed dat er ook mensen zijn die onderweg ook om zich heen kijken en zien wat er allemaal voor moois is. En dat ook hardop zeggen. Want anders zou ik dat niet zien. En zo werd ik deze vakantie ook weer bewust van mijn eigen valkuil en hoe ik daar gelukkig ook weer uit kan stappen. Zo mag ik mezelf komend jaar vaker dwingen om ook onderweg al te genieten van wat er allemaal al is. Want na elke klim, volgt er gewoon weer een nieuwe. En dan zou het jammer zijn als ik alleen daar tussenin even geniet. En die mooie regenboog mis bijvoorbeeld…
Wat mag jij meer of misschien juist minder doen om dit jaar tot een mooi jaar te maken voor jezelf en de mensen om je heen? Of heb je misschien geen idee maar zou je jezelf wel graag bewust willen worden waardoor jij voluit en gelukkig(er) kunt leven? Van harte welkom in een training of 1 op 1 coaching Duidelijk jezelf waarin je ontdekt wat werkt voor jou.
Groet, Eiline
