Wie kent haar niet? Merel uit Oogappels. Wat een type is dat! Ze is vaak boos, ze schreeuwt, drinkt te veel, doet het met de getrouwde buurman en is nogal bot in haar communicatie. Ze is ook regelmatig invoelend, kwetsbaar en super eerlijk over zichzelf en alles wat er in haar leven speelt. Je zou kunnen zeggen: ze is een mens. Met mooie en minder mooie kanten. Sterke en minder sterke kanten. En logische en minder logische kanten. Je zou kunnen zeggen: ze is een mens, net als wij…ook al zeggen we dat laatste misschien liever niet hardop.
Er zijn altijd twee kanten
We laten nou eenmaal het liefst die mooie, sterke kant van onszelf zien, toch? En met de komst van social media zou je bijna kunnen gaan geloven dat het met anderen echt veel beter gaat dan met jou. Dat ze misschien zelfs beter zijn dan jou. Dat zij het ‘beest in zichzelf’ (zoals Merel het zo mooi noemt) volledig onder controle hebben of nog sterker hebben weggestuurd. Maar kan dat eigenlijk wel? Bestaat er licht zonder donker? Of andersom: bestaat er donker zonder licht?
Gemeenschappelijke onderstroom
Denken we als mens vaak dat we als individu uniek en onafhankelijk zijn en dat alles te verklaren is, dan komen we bedrogen uit. Zo ontvouwt de quantumfysica dat we als mens niet los staan van elkaar zoals Newton ooit beweerde, maar dat we in het energieveld altijd met elkaar verbonden zijn. Hierdoor zijn alle uitingen van ons mens-zijn, los van tijd en plaats, ook altijd aanwezig. En wanneer iemand hiervan iets hardop uitspreekt dan vind dat dus ook weerklank bij de anderen in de groep. Zo zijn we – hoe onbegrijpelijk voor ons rationele brein ook – onbewust allemaal met elkaar verbonden in wat we de ‘gemeenschappelijke onderstroom’ kunnen noemen. En dat is maar goed ook.
Wat in jou zit, zit ook in mij
Je zou dus kunnen zeggen: wat in jou zit, zit ook in mij. Onzichtbaar voor ons als mens en al helemaal moeilijk uit te leggen in begrijpelijke taal, maar het is er wel. Anders gezegd: alles is met alles verbonden. En wij dus ook allemaal met elkaar. Of we dat nou willen of niet. En we kunnen elkaar daardoor – als we dat willen – juist ook herkennen en erkennen, van en met elkaar leren, elkaar verder brengen dan we alleen zouden komen. Ook al hoeven we het inhoudelijk nog steeds niet met elkaar eens te zijn.
Herken je dat?
‘Wie herkent dat?’, is dan ook met afstand een van de meest gestelde vragen in de training Deep Democracy die ik afgelopen week volgde. En het zal je niet verbazen dat er altijd wel een paar handen omhoog gaan bij elke vraag omdat we – als we er de tijd voor nemen – de gedachten en behoeften van de ander wel degelijk kunnen herkennen of zelfs begrijpen. Iets wat juist in deze tijd precies is wat we nodig hebben toch? Dan komt er ruimte voor alles en iedereen en gaan we zien dat we geen losstaande individuen zijn, maar letterlijk een samenleving zijn. En dat het ons juist verrijkt om alles wat er is – de plussen en de minnen, het mooie en het lelijke, het moeilijke en het makkelijke – bewust te maken. Om van daaruit alsnog zelf te mogen en kunnen kiezen.
We lijken wetenschappelijk bewezen (!) meer op elkaar dan we verschillen
Als communicatietrainer hoor en zie ik dagelijks dat we meer op elkaar lijken dan we verschillen (ik maak er tweemaandelijks een strip over). Met de inzichten uit de kwantumfysica komt er ook steeds meer wetenschappelijk bewijs voor. En ook al worden we ‘geholpen’ door de gemeenschappelijk onderstroom, we moeten er zelf ook wat voor doen. Het vereist enerzijds dat we onze eigen meningen en ideeën los durven laten en naar die andere kant(en) willen kijken en luisteren, anderzijds dat we onszelf wel vrijmoedig uitspreken en anderen stimuleren om dat ook te doen. Doe je mee? Als communicatietrainer of als facilitator ondersteun ik jou en je organisatie graag bij het (leren) voeren van een echt goed gesprek.
Groet, Eiline
 meer op elkaar dan we verschillen){kind=link}