Je zit in een gesprek en het loopt niet. Misschien herken je het wel. Je praat wel met elkaar maar je wordt eigenlijk niets wijzer. En terug in de auto heb je het gevoel dat je lang niet alle – of niet de juiste – informatie hebt die je nodig hebt om door te gaan. Hoe kan je dat nou doorbreken? Daar ging de training Gespreks- en interviewtechnieken over die ik vorige week gaf aan een groep medewerkers van CRV. CRV is een organisatie die samen met veehouders werkt aan het welbevinden van melkvee koeien zodat zij optimaal leveren.
Over jezelf praten is best eng
Ik liet de deelnemers oefenen met eigen situaties. En we lieten de zakelijke setting ook juist even los. Zo deden we een oefening waarin ze elkaar mochten bevragen over hun eigen taboes. Best spannend, want een taboe is niet voor niets een taboe. Daar heb je het liever niet over. En niet zelden voelt datgene wat echt belangrijk voor je is, ook als een taboe. Want dat gaat immers over jou en komt dus heel dichtbij. Als we daar over praten, laten we de ander dus ook heel dichtbij komen. Bekennen we kleur. Laten we zien wie we zijn. En nemen we het risico dat de ander ons misschien wel afwijst of zelfs veroordeeld. Best eng dus.
Goed luisteren trouwens ook!
Maar niet als je een goede gesprekspartner treft. Eentje die echt wil weten wat er bij je speelt. Die niet alleen luistert naar wat je zegt, maar ook naar hoe je het zegt. Die dat ook durft te benoemen. Je stimuleert om door te praten en met zijn aandacht echt bij jou blijft. Dan kan het zelfs enorm verhelderen en je verder brengen. Ook zakelijk, want eigenlijk gaat het dan toch ook gewoon over ons als mensen en onze doelen en dromen? Waarom doen we dat dan niet wat vaker? Klinkt heel simpel toch? Dat komt doordat wij als interviewer vaak last hebben van hetzelfde en we gewoon bang zijn. Bang dat we buiten ons boekje gaan als we echt doorvragen en benoemen wat we zien. Dat we niet zakelijk genoeg overkomen. Dat de ander ons brutaal vindt, misschien zelfs onbeschoft. Maar niet zelden gaat het ook gewoon nog te veel over onszelf. Vinden we moeilijk om goed te reageren op al die eerlijkheid. Want dat vraagt van ons ook dat we mee durven voelen. Zonder gelijk in de verdediging te schieten of de boel juist weg te lachen of bagatelliseren zodat het ongemakkelijke gevoel maar gauw weer weggaat.
Ongemak als signaal
‘Ongemak is goed’, zeg ik regelmatig. Ongemak kan je opvatten als een signaal dat je iets raakt. Bij de ander of bij jezelf. Dat is het moment om door te pakken. Benoem wat je denkt te zien of horen bij de ander of geef aan wat er bij jou zelf gebeurt. Durf je intuïtie te gebruiken. Je zult ervaren dat jij zelf niet alleen meer informatie krijgt, maar dat die ander zich echt gehoord voelt en dat je hem of haar daarmee net zo goed verder brengt.
Durf jij?
De medewerkers van CRV ontdekten dat zij dit eigenlijk heel goed konden, maar dat het een kwestie is van (durven) doen. Wil je je hierin ook bekwamen en werken aan je durf? Plan dan gelijk een vrijblijvende kennismaking waarin we bekijken wat voor jou de mogelijkheden zijn. Je kunt via deze link direct in mijn agenda.
Groet, Eiline
