Wat een bijzondere tijd hebben wij achter de rug. Mijn moeder van 71 was tijdelijk bij ons ingetrokken na een operatie aan haar hand. Ze had hulp nodig bij de dagelijkse dingen en wilde liever niet alleen thuis zitten terwijl ze bijna niets kon. Dus besloten we een bedje voor haar neer te zetten op zolder. Hotel Splinter opende zich. Vorige week maandagmiddag om 12.00 uur belde ze dat opgehaald kon worden uit het ziekenhuis. En morgenochtend – anderhalve week later – breng ik haar weer terug naar haar eigen huis.
Eerlijk is eerlijk. Ik zag er best tegenop. Ik dacht:’Hoe ga ik dat allemaal combineren?’. En ‘Zal het allemaal niet te druk zijn voor haar?’. Wij zijn nou eenmaal een druk gezin. Waar veel lawaai uitkomt en waar elke minuut gevuld is met iets. Maar wat was het leuk met elkaar! Waarom dan zal je je afvragen? Nou omdat iedereen zich de hele week van zijn of haar beste kant heeft laten zien. Van ‘Kopje thee, oma?’, ‘met een paaseitje (want dan mag ik er zelf ook vast wel eentje)?’ tot aan ‘Sssst, oma slaapt nog!’, bij het normaal gesproken nogal heftige ochtendritueel. En wat belandden we hierdoor allemaal in een oase van rust. We waren niet gericht op elkaar – wat vaak uitloopt op gedoe -, maar vooral op de zorg voor oma. En we hebben ook ontzettend gelachen. De klapper van de week kwam uit de mond van mijn jongste zoon. ‘Oma, mag ik je vanavond uitkleden?’, maar ook ‘Oma, we bereiden je nu vast voor op later als je allebei je handen niet meer kunt gebruiken’ werkte op de lachspieren. En dan hielpen ze mij ook nog eens veel beter. Toen mijn oudste zoon zei: ‘Zal ik de stofzuiger voor je naar boven dragen?’, schoot ik gewoon in de lach. En ik zag hem zelf eigenlijk ook meteen al denken dat dat misschien iets te veel van het goede was. Is er dan helemaal geen onvertogen woord gevallen? Tuurlijk wel. Mijn mannen en meisje blijven kinderen en die kunnen nou eenmaal slecht naast elkaar zitten zonder dat het af en toe uit de hand loopt. Ook moest ik aardig doorwerken om alles voor elkaar te krijgen. En een aantal dingen doen die ik helemaal niet gewend ben om te doen zoals mijn moeder helpen met douchen, gebit schoonmaken en aankleden. En dat is toch even wennen. Maar het was het allemaal waard. Omdat we zoals mijn man het zo mooi zei: ‘we met elkaar een week hebben gehad die we niet snel zullen vergeten’. Waarin we als gezin – eindelijk weer eens – hebben laten zien dat het er allemaal echt wel inzit. Hoe het ook kan enzo:). Ik kijk daardoor ook weer met andere ogen naar ons gezin. En ik voel me trots. En eerlijk is eerlijk, we hebben ook gewoon een hele leuke, lieve en makkelijk in de omgang zijnde oma, dus dat hielp natuurlijk ook enorm.
Ik wil het graag zou houden. Dus mijn vraag is: ‘Wie heeft er nog een oma voor ons te leen? Liefst elke week een andere zodat we elke week opnieuw ons beste beentje voor moeten zetten’. Aanmelden kan via de site:).
Liefs, Eiline
