Afgelopen weekend zwom mijn jongste zoon mee in de actie ‘Swim to fight Cancer’ in Amersfoort. Het was gaaf maar ook zwaar. Ondanks zijn goede conditie en (redelijke) training vooraf. Met name de kou zat hem in de weg en toen hij dan ook – als allerlaatste van de kinderen – de finish bereikte, begon hij hevig te snikken. Van de pijn in zijn lijf. Maar ook van geluk. ‘Ik was zo blij en trots dat ik er was, mamma’, zei hij me nadat het klappertanden was opgehouden. Een heerlijk gevoel wat we eigenlijk allemaal regelmatig zouden moeten willen ervaren. Omdat dit de momenten zijn die je nooit meer vergeet. Omdat je jezelf hebt overwonnen en dat je zelfvertrouwen enorm goed doet. Waarom doen we het dan toch vaak niet of te weinig?
Twijfel als raadgever of…
Misschien herken je dit? Je krijgt via iets of iemand een goed idee. Een idee waar je echt enthousiast van wordt. Wat je voor je ziet. Waar je blij van wordt als je eraan denkt dat je dit idee zou hebben uitgevoerd. In mijn geval is dat bijvoorbeeld als ik gevraagd word als dagvoorzitter bij een groot evenement. Ik vind dat geweldig om te doen. Maar ik vind het minstens even spannend. Mijn eerste reactie vanuit mijn gevoel is: ‘Jaaa, dat wil ik!’. Dat gevoel is het begin, maar daarna neemt mijn hoofd het over. Allerlei gedachten steken de kop op. ‘Kan ik het wel?’, ‘Hoeveel tijd kost me dat nou wel niet in de voorbereiding?’ en ga zo maar door. En dan moet ik beslissen. Zeg ik volmondig ja of toch stiekem nee? Kies ik voor een mogelijk overwinningsgevoel of wint de twijfel het en kies ik zekerheid?
…just do it
Mijn zoon had een paar maanden geleden helemaal uit zichzelf bedacht dat hij mee wilde zwemmen. Hij zag het helemaal zitten. Hij stond 100% achter het doel en behaalde zijn sponsordoel dan ook ruimschoots (waarvoor dank aan alle sponsoren!). De eerste hobbel was genomen. Nu nog zwemmen. Hij had er zin in. Tot zaterdagavond. Toen trok hij ineens wit weg en werd hij zenuwachtig. Want hij besefte wat hem te doen stond de volgende dag. In zijn hoofd gingen er nu ook ineens van allerlei gedachten rond, waaronder ‘ik zwem eigenlijk helemaal niet zo goed’. Natuurlijk hielp het dat hij eigenlijk niet terug kon omdat hij zich al ingeschreven had en dat er heel veel mensen om hem heen stonden die hem steunden, maar toch. Hij moest toch echt zelf springen en gaan zwemmen. En dat deed hij dus ook. Met als resultaat een heleboel applaus. Van anderen maar vooral ook vanuit zichzelf. En die laatste is eigenlijk de belangrijkste, want die bepaalt hoe jij naar jezelf kijkt. En dat neemt niemand je ooit af.
Daag jezelf ook uit
Just do it dus. Een fantastische slogan van sportmerk Nike. Daag jezelf uit, overwin jezelf, voel je euforisch en bouw zo ook nog eens aan je zelfvertrouwen. En pakt dat mooie idee toch niet precies uit zoals je had gehoopt. Ook dan kan je trots op jezelf zijn, want je hebt jezelf overwonnen omdat je het lef hebt gehad om je gevoel te volgen. Waarmee kan jij jezelf de komende periode eens flink uitdagen?
Groet, Eiline
