De eerste week thuiswerken en thuisschool zit erop (en we hebben er waarschijnlijk nog heel wat te gaan). Heel eerlijk: ik zag er van tevoren als een berg tegenop. Om die reden gebruikte ik het laatste vakantieweekend om dagplannen te maken, voldoende – comfortabele – maar ook rustige werkplekken te creëren en de spullen alvast klaar te leggen en door te nemen. Een goede voorbereiding – lees een werkschema – is immers het halve werk. Mij zouden ze niet gek krijgen. Ik ontdekte echter dat er nog meer voor nodig was om ervoor te zorgen dat mijn kids ook met plezier aan het werk konden gaan. En dat dat iets is waar juist ik zelf voor moest zorgen. Iets wat ik allang wist, maar in beginsel verzuimde om te doen…
Wakeupcall: over jezelf tegen komen gesproken
In mijn eigen DISC-profiel (DC) word ik omschreven als iemand die weet en bereikt wat ze wil. Iemand die het graag heel goed wil doen, met een hoge drive en zelfverzekerdheid en die graag de touwtjes in handen houdt. Iemand die graag recht op haar doel afgaat dus. Dat zorgde er onder andere voor dat het weekschema voor de thuisschool op tijd klaar lag. En dat klinkt natuurlijk super goed, maar er is ook echt een keerzijde. Eentje waarmee ik in deze tweede lockdown weer eens goed mee geconfronteerd word. Want zo lekker gefocust als ik normaal op mijn doel(en) afloop, zo heerlijk werd ik daar nu van af gehouden. Ondanks het weekschema… Ik kon me veel minder goed concentreren met alle beweging en geluiden die er ineens om me heen waren, de eindeloze reeks vragen die me gesteld werden ondanks het bordje ‘Niet storen!’ en een kind wat regelmatig even kwam mopperen omdat hij echt geen zin meer had in de thuisschool. Ik kon niet langer rechtdoor, maar moest mijn koers voortdurend aanpassen. Herkenbaar? Bij mijn eerste reactie – iets in de trant van ‘Niet zo zeuren, gewoon even doorgaan’ en ‘Nu even niet!’ vanuit de bijbehorende emotie zoals irritatie en boosheid – kan je je dan misschien ook wel iets voorstellen… Niet bepaald iets waar ik trots op ben.
Niet alleen goed maar ook leuk
En die reactie werkt ook helemaal niet. Want voordat je ze dan weer aan het werk hebt… Ineens besefte ik wat ik over het hoofd zag. Ik vergat in mijn eigen gedrevenheid om er iets leuks van te maken. En dat zit m niet in het wat, maar in het hoe. Hoe kunnen we het ook positief maken, of verrassend, misschien zelfs leuk? En zo herschreef ik het ‘Niet storen!´-bordje met de tekst ‘Aan het denken:)’, weliswaar nog wel in rood geschreven zodat het stopsignaal onbewust over kon komen. En ik boog ‘Niet zo zeuren!’ en ‘Nu even niet!’ om naar de tovervraag ‘Wat heb je nodig om weer aan het werk te kunnen?’. Met die laatste begon ik ook steeds vaker de dag. En terwijl ik het opschrijf, krijg ik bijna de slappe lach, want ik besef dat ik ineens zelf in de praktische variant van de training Communiceren met oog voor de relatie zit. Dit is een training die ik normaliter meerdere keren per jaar zelf geef. En ik kan m nu wel heel goed inzetten, want ik ben deze maand niet alleen Zzp-er, maar ook teamlid en zelfs manager van een team. Mijn eigen team. En dat vraagt van me dat ik nu laat zien dat ik echt practice wat ik preach.
Het lijkt wel toveren
En zo geschiedde dat ik mijn dochter tegen mijn zoon hoorde fluisteren: ‘Ze is aan het denken, dus het kan nu niet’. Ik deed net alsof ik het niet hoorde, maar er verscheen wel een glimlach op mijn gezicht. Ze begrijpt nu beter waarom ik niet de hele tijd paraat sta en lost het eerst zo veel mogelijk zelf op. Ook al zal ik volgende week misschien weer iets anders moeten verzinnen wat op het op verrassende wijze op goede spoor zet… En doordat ik nu de zogenaamde tover vraag stel aan mijn andere zoon als hij mopperend beneden komt, is hij binnen 2 minuten weer back on track. In plaats van de hysterische reactie die hij daarvoor regelmatig gaf en die mij heel veel moeite kostte om hem weer rustig te krijgen. Aan het begin van de dag levert een vergelijkbare vraag over wat ze nodig hebben om de dag door te komen moeiteloos de meest bijzondere suggesties op. Waardoor we onze dag ook preventief beter inrichten, doordat we elke dag iets hebben om naar uit te kijken. Zo dat werkt veel beter. Grenzen bepalen en tegelijkertijd ruimte overhouden voor de ander. Hard en zacht combineren. Dan komt iedereen aan bod. Het lijkt wel toveren. Ook al blijft het natuurlijk wel gewoon mensenwerk en werkt het ook wel eens een uurtje of zelfs een hele dag niet…
Thuiswerken en thuisschool: Premier League
Natuurlijk snap ik ook wel dat deze situatie anders is dan op het werk. Werken met je eigen kinderen is niet hetzelfde. Nee sterker nog, het is veel moeilijker. Juist omdat mijn kinderen zo bij me horen, geen blad voor de mond nemen en soms zelfs op me lijken en dus evenveel richting willen bepalen. Ik hoor ze bij wijze van al zuchten voordat ze daadwerkelijk zuchten. Simpel omdat ik hun moeder ben en ze door en door ken. Dit is geen kinderspel. De combinatie thuiswerk en thuisschool is spelen in de Premier league. En snap ik in mijn training en coaching als geen ander wat ik moet doen en zeggen om iemand weer door te kunnen laten lopen, nu trapte ik vol in de valkuil. Ik liet me leiden door mijn eigen emoties en ongeduld – of die van mijn kinderen – waardoor ik niet deed en zei wat ons allemaal verder zou brengen. Wat een mooie realistische oefensituatie voor iedereen die wil leren hoe je anderen makkelijker meeneemt en motiveert bij het behalen van (je eigen en andermans) doelen. Niet gemakkelijk overigens omdat je echt bewust voor de juiste ‘muziek’ moet kiezen, maar als je dat je in de Premier League lukt, dan zit het daarbuiten ook wel goed…
Hoe doe jij het als teamlid en manager van je eigen team? En wat kan jij juist nu ontdekken, aanscherpen of oefenen in deze tweede lockdown?
Groet, Eiline
