Ken je het sprookje over het lelijke eendje? Ik hoorde het afgelopen weekend zomaar van de eigenaar van de Ugly Duck, een zeilboot bij ons op de haven. Mijn kinderen vonden het een gekke naam en vroegen hem waarom hij zijn boot zo genoemd had. Toen vertelde hij ze het sprookje over het lelijke eendje dat helemaal niet lelijk was. Het was namelijk een zwaan. Een zwaan die nadat hij uit zijn eenden-broednest is verstoten op zoek gaat naar (h)erkenning. Hij wil niet anders zijn. Hij wil erbij horen en zich gelukkig voelen. En dat lukt hem ook. Door op zoek te gaan, zich door moeilijke situaties heen te slaan maar vooral ook door zichzelf te blijven.
Een lelijk eendje of…
Aan dit verhaal moest ik denken toen ik vorige week kennismaakte met vier nieuwe Nederlanders, zoals ze zo mooi genoemd worden. Mensen die hun eigen land hebben (moeten) verlaten om wat voor reden dan ook en nu op zoek zijn naar een nieuw leven. Een heel nieuw leven, waarin ze nog wel hun talenten kwijt kunnen. Ik sprak 4 hoogopgeleide, bevlogen mensen die heel graag aan het werk willen op hun eigen niveau. Maar dat is moeilijk. Want in Nederland voelen zij zich het lelijke eendje. Ze spreken de Nederlandse taal weliswaar, maar het klinkt toch anders. Zij hebben een prachtige opleiding, maar die is hier niet altijd geldig. Ze willen graag in contact komen met anderen, maar ze doen dat net iets anders dan dat wij dat gewend zijn. Zij hebben talenten, maar weten niet hoe ze die het beste kunnen laten zien, zijn soms zelfs vergeten dat ze ze hebben omdat hun zelfvertrouwen bijna helemaal weg is. Ze zijn hele gewone mensen net als jij en ik, maar ze voelen zich toch anders. Net als het lelijke eendje.
…een prachtige zwaan?
En eigenlijk zijn ze helemaal niet anders, deze nieuwe Nederlanders. Ook heel veel niet nieuwe Nederlanders voelen zich namelijk regelmatig een lelijk eendje. Een eendje wat niet voldoet aan de verwachtingen. Van zichzelf en/of die van anderen. Ze voelen zich niet (h)erkend, afgewezen, alleen en soms zelfs slachtoffer van de situatie. Alleen door dit zelf anders te gaan zien, verandert dit. En kunnen anderen het ook gaan zien. Maar je moet het – helaas – helemaal zelf doen. Door op zoek te gaan, lastige situaties aan te gaan, maar toch ook bij jezelf te blijven. Net als het lelijke eendje. Een beetje hulp erbij kan echter geen kwaad.
Over een lelijk eendje dat helemaal niet lelijk was
En dat beetje hulp is precies wat de Werkclub doet. De Werkclub helpt mensen door middel van training en coaching om een baan te vinden waarin je je hart kwijt kan, een baan die bij je past zodat je weer tot bloei komt. En ik mag als vrijwillige coach voor ze aan de slag. Ik vind dat belangrijk omdat ik vind dat iedereen gezien zou moeten worden voor wie hij of zij is. Dat we niet langer allemaal aan de verwachting zouden moeten willen voldoen om ons goed genoeg te voelen. Of je nou een eendje bent of een zwaan. Mooi of lelijk. Dik of dun. Nederlands of niet. Het maakt niet uit. Dat bewijst de Ugly duck ook. Zijn eigenaar doopte hem zo omdat hij verre van een snelle schoonheid was toen hij m kocht. Maar eronder bleek iets heel moois te zitten, want die Ugly Duck die al bijna afgeschreven was, voelt zich mooier en sterker dan ooit en vaart bijna elk jaar de Oostzee af. Dan ben je eigenlijk een sterke zwaan als je het mij vraagt. Nou had dit eendje gelukkig ook iemand die haar hielp…
Voel jij je een lelijke eend of een prachtige zwaan?
Voel jij je wel eens een lelijk eendje? Neem ook het heft in eigen handen en ga op zoek naar de sterke eend – of zwaan – in jezelf. Niemand voldoet aan het ideale plaatje. Dat hoeft dus ook niet. En lukt het niet alleen, laat je dan ook helpen, want je bent zeker niet de enige. Welkom!
Groet, Eiline
