Wat een geweldig leuk huis hebben wij zeg! Ik zag het afgelopen weekend ineens nadat ik er als een razende tornado doorheen was gegaan om het verkoopklaar te maken (en ja, we hebben dus inmiddels ook een ander huis gekocht voor degenen die me volgen, zie mijn eerdere blog hierover). Niet alleen de lichtinval, maar vooral ook de ruimtes zijn weer om verliefd op te worden. Waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Dat vroeg ik me zondagochtend af toen ik met een kop koffie in onze nieuwe zolderruimte zat te genieten…
Waarom heb ik dat niet eerder gedaan?
Een soortgelijke ervaring had Menno, een van mijn deelnemers bij de trainingsdag ‘Werken met acteur’ , die vorige week – net voor de semi-lockdown! – plaatsvond. Menno kwam er maar niet uit hoe hij zijn gesprekspartner duidelijk kon maken wat hij van hem wilde. John, de acteur, vroeg hem om er een derde stoel bij te pakken en daarin te gaan zitten. ‘Je bent nu een van je beste vrienden. Wat zou hij tegen jou zeggen over deze situatie? En wat zou hij tegen jouw gesprekspartner zeggen?’, vroeg hij hem. En daar kwam het. Hij kon door de ogen van zijn beste vriend heel goed zien wat er nodig was. Waarom had hij dat niet eerder gedaan?
Met andere ogen
Inmiddels weet ik het antwoord op beide vragen. Omdat we het niet eerder zo bekeken. Dat klinkt misschien een beetje als een open deur, maar het is wel waar. Doordat ik met de ogen van een mogelijke koper – en daarna ook nog samen met een styliste – door mijn huis ging, zag ik het ineens wel. Ineens besefte ik me hoe het me stoorde dat onze (sport)kleren altijd door het huis slingeren omdat ik er geen goede plek voor heb. Ineens bedacht ik me dat als ik dat ene kastje omruilde voor het andere, de ruimte veel beter uit zou komen. En voor Menno gold hetzelfde. Ineens zag hij door de ogen van zijn beste vriend hoe hij zijn gesprekspartner wel kon laten begrijpen wat hij nodig had.
Waarom we niet doen wat we wel weten
We doen niet wat we wel weten omdat we te veel in onze eigen tunnel – ofwel onze eigen wereld – zitten. Vaak is dat een tunnel waar we al jaren in zitten. Eentje waarvan we denken dat het zo moet of hoort. Of eentje waar we – omdat we er al zo lang inzitten – ons al lang niet meer bewust van zijn dat we erin zitten. We misschien zelfs zijn gaan geloven dat dit de enige tunnel is die er is. En soms is dat ook zo. Soms moeten we tevreden zijn met wat er is. Maar ook heel vaak belemmert het ons om te groeien en zorgt het ervoor dat we onnodig vast blijven zitten. In de taal van mijn voorbeeld: je kunt je blijven ergeren aan je eigen (reactief acteren) of je gaat op zoek naar hoe het ook kan zodat je het oplost (proactief acteren).
Bekijk het met andere ogen en zie nieuwe mogelijkheden
Om wel nieuwe mogelijkheden te zien, moet je eerst anders gaan kijken dus. Anders gezegd: uit je eigen tunnel willen stappen. Een manier om dat te doen is om het door de ogen van een ander te bekijken. Wat zou hij of zij doen, zien of denken? En wat kan jij daarvan gebruiken of leren? Om het met andere ogen te kunnen bekijken, helpt het soms ook om het gewoon letterlijk te vragen aan een ander. Hoe kijkt hij of zij ernaar en welk advies zou hij of zij je willen geven? We kunnen – en weten – zelf vaak zoveel meer dan we denken. En met elkaar wordt dat alleen maar meer. We hoeven het alleen maar boven te halen. En dat vraagt aandacht en tijd. Verder helemaal niets. Behalve dan misschien de moed om het niet alleen door andermans ogen te willen bekijken maar ook wat te doen met de antwoorden die dan komen…
Het perfecte plaatje? Alsjeblieft niet!
Moeten we dan altijd maar op zoek naar het perfecte plaatje? Laten we dat alsjeblieft niet doen. Onze verwachtingen liggen veel te vaak al veel te hoog. Ik schrijf daar niet voor niets regelmatig over. Torenhoge verwachtingen kunnen je vooral het gevoel geven te falen. Dromen over hoe het ook zou kunnen, brengt je altijd weer verder. Ook al is het soms alleen al omdat je daardoor ontdekt wat je echt niet wilt. Of behoud je maar een deel ervan. En ook dat is vooruitgang. Zo gaat het mij echt niet lukken om ons huis zo perfect te houden. Ik wil helemaal niet in deze ‘showroom’ wonen. Maar een aantal aanpassingen – het hotelgevoel in mijn badkamer bijvoorbeeld:) – laat ik zo. Omdat het me blij maakt en ik daardoor de komende maanden extra kan genieten van mijn nieuwe, oude huis. En datzelfde geldt voor Menno. Hij gaat nu ook niet alles ineens anders doen, maar met de verworven inzichten kan hij zijn relatie nog beter maken en dat maakt ook hem gelukkig(er).
Bekijk jij je leven wel eens met andere ogen? En wat zie je dan?
Groet, Eiline
PS: Ons nieuwe, oude huis staat nu te koop op Funda.
