Hoe fijn zou het zijn als je ook als de druk (ernstig) toeneemt rustig kunt blijven? Dat je wegblijft bij het gevoel dat als jij het niet (goed) doet, er echt iets mis gaat? Wat als ik die presentatie verpest? Dan verliezen we die opdracht. Of wat als dat gesprek niet gaat zoals zou moeten? Dan komen we er niet uit of duurt het allemaal nog veel langer. Ik ken dit gevoel zelf natuurlijk ook. Ik heb het wel eens als ik een training geef aan een groep waarvan ik weet dat ze er niet zo’n zin in hebben. Wat als ze niet meedoen? Dan sta ik daar. En dan stel ik teleur. En dan verlies ik een klant. Of nog erger, dan verliest mijn opdrachtgever een klant. Zomaar een paar gedachten die voorbij kunnen komen. Logisch? Best wel, de meesten onder ons kennen deze angsten wel en voelen zich onzeker(der) als de druk toeneemt. Nuttig? Tot op zekere hoogte is spanning nuttig omdat het je alert maakt, maar meestal verlamt het je meer dan dat het je helpt.
Druk verlagen
‘Het gaat om de muziek’, hoorde we Duncan Laurence telkens weer zeggen in reactie op de vraag hoe hij zo rustig kon blijven gedurende de afgelopen weken. Terwijl de druk toch echt steeds verder werd opgevoerd door forecasts en de media. ‘De muziek staat op nummer een!’. Wat hij hier eigenlijk zegt, is dat het dus niet alleen of zelfs helemaal niet om hem gaat. Hij zet zichzelf in perspectief. Hij is onderdeel van iets groters. En dat maakt dat hij er ook maar een onderdeel van is. Hij bepaalt dus ook niet in zijn eentje wat het resultaat is. Daarmee verlaagt hij de druk voor zichzelf en geeft zichzelf lucht om vrijuit te doen waar hij voor gekomen is: muziek doorgeven. En daar ligt zijn talent zo mogen we toch wel concluderen. Dus het lukt hem, want zo werkt talent als je erop vertrouwt.
Hoe verlaag je de druk als het spannend wordt?
De druk verlagen dus om de rust te bewaren. Want daardoor creëer je ruimte voor jezelf. Hoe kunnen we dat zelf doen? Door iets soortgelijks als Duncan te doen en te beseffen dat we maar een onderdeeltje zijn van een veel groter geheel. Dat onze successen maar ten dele van onszelf zijn. En onze verliezen dus ook. Dat maakt het lichter, want we belasten onszelf letterlijk minder. Hoe ik dat doe in mijn training? Eigenlijk is dat een variant op die van Duncan. Op het moment dat ik een zaal binnenstap, gaat het niet meer om mij. Ik richt me puur en alleen op de groep en de individuen daarin. Ik kijk, ik luister en dat deel ik vervolgens met hen. Het gaat in mijn geval dus eigenlijk over contact maken. Dat is mijn muziek, om in Duncan zijn taal te praten. Als ik me daar op richt, komt het goed. Omdat ik dan doe wat er als schakeltje van mij verwacht wordt. Waar ook mijn talent ligt en wat mij dus vrij gemakkelijk afgaat. Meer kan ik niet doen en hoef ik ook niet te doen. En dan kunnen de deelnemers en ikzelf vrijuit werken.
Vertrouwen
‘Ja, lekker makkelijk’, hoor ik je denken. ‘Hoe zit dat dan met een programma en leerdoelen enzo?’. Natuurlijk bereid ik me uitermate goed voor en denk ik daar over na. Maar dat doe ik vooral van tevoren. Niet op het moment suprême. Dan laat ik het los en vertrouw ik erop dat ik op het juiste moment op de juiste plek de juiste dingen doe. Lukt het dan altijd? Nee, maar ik kan wel tevreden zijn over wat ik gedaan heb. En dat is genoeg.
Word je bewust van jouw eigen stukje
Hoe verlaag je nu ook zelf de druk als het spannend wordt? Door van jezelf te weten hoe jij vooral van betekenis bent en daar in te durven en blijven geloven. In de 1 op 1 coaching Duidelijk jezelf denken we hier uitgebreid over na. Want als je weet welk stukje (uit het grote geheel) voor jou is en waar jouw talent ligt, kan je daar steeds meer naar gaan handelen en verlaag je als vanzelf de druk omdat je doet wat je het beste kan. En dat is genoeg. Altijd.
Groet, Eiline
