Mijn dag begon helemaal niet goed. Want ik had geen wifi op mijn spiksplinternieuwe kantoor. Balen natuurlijk! Ik wil natuurlijk dat het allemaal goed werkt! ‘Want ik heb hier geen tijd voor’, hoor ik mezelf denken. En ik voelde me al boos worden op de verhuurder. Gelukkig duurde de storing maar heel even en kon ik daarna weer gewoon verder werken. En was mijn leven weer leuk. Dit voorval deed me denken aan een artikel waarover ik werd getipt door een vriendin. Het is een artikel van psychiater Dirk de Wachter over het idee dat dit leven vooral – en het liefst ook altijd – leuk moet zijn. Hij schrijft: ‘we willen zo nodig dat alles leuk, leuk, leuk is. Dat lijkt me een vergissing’. En ik ben het met hem eens. Ook al merkte ik dus dat ik zelf ook belachelijk gefrustreerd raak als bijvoorbeeld zoiets kleins als mijn wifi het al even niet doet…
Leuke dingen maken gelukkig…
We zijn geobsedeerd met geluk, aldus het artikel. En dus zijn we daar de hele dag naar op zoek. We zoeken in alle hoeken en gaten. En we doen er vooral veel voor. Een spannende baan, een mooi huis, verre reizen, veel sociale contacten en zo veel mogelijk vermaak. Kortom volop bevrediging van onze behoeften. Daar worden we gelukkig van. Denken we. Maar is dat ook zo? Ik zie om me heen juist heel veel mensen die ongelukkig zijn. Voor hen zijn het geen wensen meer maar vereisten. We willen ze niet graag, we hebben ze nodig. Om erbij te horen, om mee te tellen, om een goed gevoel te hebben over onszelf. Maar stiekem werkt het zo niet. Want ons zelfbeeld is vele malen belangrijker dan het beeld dat de buitenwereld van ons heeft. Hoe gaaf de buitenwereld ons ook kan vinden, als we niet tevreden naar onszelf in de spiegel kunnen kijken, telt het niet en worden we er niet gelukkiger van.
…of toch niet?
En wees eerlijk, we zijn echt niet zo gaaf als we lijken. Ik niet in elk geval. Ik raak namelijk gestrest van een dag waarin ik tien uur werk in acht uur moet proppen omdat ik ’s avonds nog met mijn vriendinnen uit eten wil in dat ene tentje waar we echt een keer naar toe moeten. Dan heb ik namelijk geen geduld voor mijn kinderen als ze me wat vragen en ik hoor mezelf schreeuwen ‘Nu even niet!’. Ik geef ze snel te eten en leg ze z.s.m. in bed. Helemaal niet leuk dus. Ik ben dan helemaal niet leuk namelijk. Alleen zeg ik dat niet. Ik zeg alleen dat het zo gezellig was met mijn vriendinnen. Wat het waarschijnlijk ook was, maar het was niet alleen maar leuk want er ging wel wat aan vooraf. En ik had die gezelligheid misschien ook eenvoudiger kunnen regelen. Gewoon thuis.
Doing of being, wat kies jij?
Waarom doen we dat toch? Voeren we de druk zo op bij elkaar? Waarom stoppen we niet gewoon met al dat doen en presteren. Eten we samen iets simpels thuis. Of bellen we daarna in alle rust even om bij te praten. Zijn we tevreden met wie we zijn en wat er is. En dus ook met wat er niet is. Of wat niet kan. Omdat we het niet nodig hebben. Omdat niet alles altijd superleuk, bijzonder of perfect hoeft te zijn, maar het ook zo al goed is. En omdat de belangrijkste zaken in ons leven zoals vriendschap, (zelf)vertrouwen en liefde die opsmuk helemaal niet nodig hebben omdat ze er gewoon – en ook nog eens helemaal gratis – zijn. Doing of being, wat kies jij?
Groet, Eiline
Wil je hier eens over klankborden? Het komt altijd ter sprake in mijn coaching en training. Je bent van harte welkom voor een vrijblijvende kennismaking. Je plant m hier direct zelf in en je stoel staat al klaar:).
