We komen allemaal wel eens in een situatie waar we liever niet in zouden zitten. Het voelt een beetje als in de verkeerde trein zitten. Je wilt er het liefst zo snel mogelijk uit, maar hoe zorg je daar voor? En terwijl je er over nadenkt, dendert de trein maar door. En als jij niet aan de noodrem trekt, dan gebeurt er ook niets en zal je moeten wachten tot het volgende station om uit te stappen. Het station waar je liever niet wilde zijn.
Onduidelijkheid gedogen
Klinkt misschien nog een beetje abstract, maar misschien helpt het volgende voorbeeld. Je ontmoet vrienden op vakantie. Supergezellig is het met elkaar. Overdag maak je uitstapjes met elkaar en ‘s avonds eet je met z’n allen. De eerste dagen gaan goed, iedereen past zich een beetje aan en het loopt op rolletjes, maar gaandeweg krijg je steeds meer het gevoel dat je in een patroon komt waar je eigenlijk helemaal niet in wilt zitten. Eigenlijk vind je het dagprogramma veel te fanatiek. En het uitgavenpatroon van jullie vrienden ligt ook een stuk hoger dan dat van jullie. Je begint je er aan te storen en wilt eerlijk zijn. Maar wat zeg je dan? Straks voelen ze zich beledigd. Of vinden ze dat je te veel op de centen zit. Je besluit niets te zeggen. Wat maakt het ook uit? Het gaat er toch om dat het gezellig is met elkaar? Thuis aangekomen vragen mensen hoe je vakantie was. ‘Fantastisch’, zeg je, maar terwijl je het zegt, knaagt er wel iets van binnen, want je hebt ook iets laten liggen. En hoe fijn was het geweest als je helemaal jezelf had kunnen zijn? Als wat jij graag wilde ook aan bod was gekomen?
Duidelijkheid kiezen
Herkenbaar? Ik hoor dit best regelmatig van mensen om me heen. En dan natuurlijk niet alleen over ervaringen op de vakantie, maar overal in je leven kom je soortgelijke situaties tegen. Vandaag vertelde mijn dochter van 7 nog dat ze geen nee durfde te zeggen tegen een speelafspraak want dan werd ze misschien nooit meer gevraagd. Het begint al jong dus dat we dit doen. Hoe vaak gebeurt het niet dat je wat je echt denkt niet zegt? Omdat je bang bent dat die ander het niet zal begrijpen of je niet meer aardig zal vinden. Het misschien zelfs niet wil weten en al helemaal geen nee wil horen. Misschien hoop je stiekem dat die ander wel aan je kan zien hoe je erover denkt. En verwacht je dat hij daar ook wel naar zal handelen. Ook dan kom je vaak bedrogen uit. Dat inzicht had een van coachees ook deze week. Zij ontdekte dat ze door zich niet echt uit te spreken steeds maar weer in de trein van een ander terecht komt. En die trein stopt niet als zij er zelf niets aan doet. Die stopt pas als de situatie over is of als zij ervoor kiest om eerder op de rem te gaan staan. En dat vraagt lef. Lef om wel uit te spreken wat er in je omgaat en waar jouw eigen behoeften liggen. Dat vraagt ook om bewustzijn van wat er eigenlijk in je omgaat. Zodat je weet wat je wilt kiezen en duidelijk jezelf kunt zijn. Duidelijk voor jezelf maar vooral ook voor die ander. Egoïstisch? Bedenk zelf maar eens hoe fijn het is als iemand eerlijk en duidelijk is over zijn of haar ideeën en wensen. Dat bespaart je immers heel veel overbodig denkwerk (we noemen dat ook wel aannames) en het geeft daarom juist rust en verbondenheid. Omdat je elkaar steeds beter gaat begrijpen. Helemaal niet egoïstisch dus.
Zit jij meestal in de juiste trein? Of kan jij (nog) duidelijker jezelf zijn? Kom dan eens langs voor een kennismaking en we kijken samen of ik je in de 1 op 1 coaching Duidelijk jezelf verder kan helpen.
Groet, Eiline
