Ik maak weinig bijzonders mee deze dagen. Werktechnisch lig ik er nagenoeg helemaal uit. Geen een training, een beetje online coaching en het schrijven van mijn boek vraagt om een mindshift die nu nog onbekend is met alles wat er gebeurt dus daar kan ik nu even niets mee. Ik heb wel een nieuwe job erbij: juf. Een ongeduldige juf, dat wel. Ik ben een betere ‘juf’ voor volwassenen houd ik mezelf voor. Ik houd er gewoon van als mijn leerlingen naar me luisteren. En net zoals bij het meegaan als ouder op schoolreisje luisteren ook nu mijn eigen kinderen het slechts naar me. Maar hé, ik zal vast niet de enige zijn die worstelt met lesgeven aan haar eigen kinderen. De rest van de dag ben ik vooral bezig met me zorgen maken over degenen die door dit alles echte grote zorgen kennen en de klussen die al te lang lagen te wachten zoals kasten uitmesten en de tuin opruimen. De dag vliegt, maar een ding is zeker: Ik lach te weinig. Ik mis de kleine, dagelijkse ontmoetingen die me aan het lachen maken. Ik mis de bekende, onbekende, inspirerende en zelfs de minder inspirerende mensen om me heen. En vooral de energie die ze me geven.
Lachen is gezond, lachen is nodig
En ik ben niet de enige. De kinderen missen de klas. De uitdaging, de variëteit van de dag en vooral de lol met elkaar, want wees eerlijk, je broer en zus zijn nou meestal niet de allergrappigste. Zeker niet als je ze heel lang achter elkaar ziet. Alleen onze oudste lijkt dat allemaal weer een beetje teruggevonden te hebben. Ik hoor sinds donderdagochtend regelmatig een harde lach uit zijn kamer komen. Hij volgt online de lessen met zijn klas via Google Class. En dat zorgt bij hem voor een heel nieuw scala aan grappen. ‘Moeten we ook nablijven, meneer, als we niet op tijd in de online klas zijn?’, grapte hij bij de introductie meeting. Hij is weer lekker veel in contact met zijn matties, kan zijn eigen grappen maken en dat maakt hem een stuk gelukkiger.
Virtueel borrelen: helemaal van nu
Ik ben zeker geen digibeet, dus ik kan prima mee met de nieuwe vormen die er ontstaan. Trainen doe ik nog niet online. Mijn coachees die dat willen, spreek ik nu uiteraard wel via skype. Maar dat zijn er niet zo veel en ik kom nergens. Ik mis daardoor echt mijn dagelijkse portie smalltalk en vooral mijn dagelijkse portie fun. En dan heb ik nog de hele dag drie kinderen om me heen, laat staan hoe dat is voor de ouderen en de mensen in quarantaine. Dit alles bracht me op het idee om juist dat ook virtueel te gaan regelen. We noemen het hier virtueel borrelen. Niet bedoeld om zo efficiënt mogelijk te zijn of verder te komen, maar puur en alleen gericht op samen tijd doorbrengen. Oogcontact, lekker glaasje, frisje of gewoon koffie, hapje, bijpraten over de situatie, ordinair keuvelen, misschien uithuilen, maar vooral ook samen lachen om suffe dingen. En het kan natuurlijk op elk moment van de dag ook al noemen we het borrelen.
We zijn on air!
Virtueel borrelen: helemaal van nu. Afgelopen dinsdag hadden we onze eerste virtuele borrel met de kring via hangout Meet. Heerlijk gepraat en gelachen, want deze nieuwe vorm kent zeker haar eigen charme. Gisteravond heb ik het ook geïntroduceerd bij mijn moeder van 73 die bijna de hele dag alleen zit. Zij vond het heerlijk om de kleinkinderen even te zien en te spreken. En het mooie? Het is er allemaal al, je hoeft niets briljants te verzinnen of te kunnen en het kost ook nog eens niets. Alle platforms zijn – zeker nu- gratis. Mijn moeder die echt niet handig is met computers (sorry mam!) kon ik er super eenvoudig doorheen loodsen via de telefoon. Morgenavond zien we mijn schoonzus in Schalkhaar en zwager in Breda – tegelijkertijd! – voor een klein virtueel borreltje. Ik moet alleen de hapjes nog even maken…
En jij?
Hoe zorg jij ervoor dat je voldoende blijft lachen in deze periode, niet vereenzaamt en alleen maar bezig bent met zorgen maken of problem solving (lees: nieuwe slimme dingen bedenken)? Ik zeg virtueel borrelen: helemaal van nu!
Groet, Eiline
