Wat een schitterend lied is ons songfestivallied ‘Grow’. In DWDD vertelt Macrooy openhartig over zijn gevoel in het lied. In het eerste deel komt hij erachter dat er geen op maat gemaakte handleiding voor het leven is om geluk te vinden. Hij voelt zich daar boos en verdrietig over. In het tweede deel gaat het al beter met hem – zo zegt hij zelf ook grappend – en zingt hij over de highs en lows van het leven en hoe je door die accepteren, leert en groeit en alsnog peace of mind vindt. Ergens in het midden horen we Macrooy een aantal keren ‘Don’t take it personally’ zingen. En met name dat zinnetje raakte me vandaag. Omdat ik ineens besefte dat daar vaak de crux zit en dus ook de oplossing om het anders te kunnen zien en doen.
Uit je eigen emotie
En dat dat zo is, ontdekte Monique de afgelopen maanden in een van mijn trainingen. Monique straalt als ze erover vertelt. Dat was twee maanden geleden wel anders. Monique kwam op de eerste trainingsdag behoorlijk gespannen binnen. Ze voelde zich onzeker over zichzelf en had veel gedoe. Niet alleen op het werk met een collega maar ook thuis met haar puberdochter, die vaak verdrietig uit school thuis kwam omdat ze zich gepest voelde. Monique voelde zich machteloos. En boos ook over hoe de dingen liepen. Boos op de pesters vooral. Waarom gebeurde dit allemaal? En die boosheid en machteloosheid nam ze onbewust mee in alle gesprekken met haar dochter, waardoor ze eigenlijk helemaal niet luisterde naar wat die van haar nodig had. Toen ze zich daar wel bewust van werd, begon het langzaam te veranderen. Monique leerde in de training om niet vanuit haar eigen emotie te reageren, maar zich te richten op de feiten. ‘Wat is er gebeurd?’ is de eerste vraag die ze nu aan haar dochter stelt. ‘En daarna kijk en luister ik alleen naar haar zodat zij haar verhaal helemaal kan doen’.
Er door heen
‘Don’t take it personally’, zingt Macrooy een aantal keren in het lied. En dat is eigenlijk wat Monique nu ook niet meer doet. ‘En ik help zo gelijk mijn dochter om hetzelfde te doen. Doordat ze alles bij me kwijt kan, heeft ze veel meer rust, ziet ze de gebeurtenissen ook beter in perspectief en voelt zich zelfs veel minder gepest!’, vertelt Monique bijna euforisch. Monique heeft veel geleerd. Ze heeft haar verzet gestaakt en neemt situaties nu zoals ze zijn. Makkelijk is het niet, maar ze doet het gewoon. En ze voelt zich sterker dan ooit, want ze weet nu dat ze het aankan. Thuis en op het werk. Ook op de lastige momenten. Of zoals Macrooy het zo mooi verwoord in zijn lied: ‘because I know, through every high and every low, I learn and grow’.
Groet, Eiline
