Boos?
‘Ik hoor zo vaak dat ik boos overkom’, vertelde I., een van mijn deelnemers, mij afgelopen week in een training. ‘Terwijl ik heel vaak niet boos ben op dat moment’. We zagen het ook gebeuren in de training. I. stelde een hele neutrale vraag aan de acteur. ‘Wat vind je leuk aan je werk’, vroeg hij hem. Hij deed dit echter non-verbaal op zo’n manier dat het leek alsof hij de acteur ter verantwoording riep. Armen over elkaar, enigszins achteroverleunend en met een wat norse blik. Niet gek dat de acteur zich aangevallen voelde. En dat gebeurt dus wel vaker, waardoor I. met een slecht gevoel een gesprek verlaat. Terwijl hij in wezen iemand is die juist heel graag echt in contact is met een ander. Hij baalt er dan ook stevig van en wil dit graag aanpakken.
Transparant zijn
Meestal komt hoe je je gedraagt van buiten, door hoe je je voelt van binnen. En dat is zoals het ook zou moeten zijn. We noemen dat transparant. Je binnen- en je buitenkant kloppen dan met elkaar. Hierdoor begrijpen anderen je sneller. Voor I. geldt dat dus heel vaak niet. Hij voelde zich deze dag – maar ook heel veel andere dagen – niet boos, maar communiceert wel zo. I. gaf aan om te willen werken aan zijn transparantie. En dat het in zijn mogelijkheden ligt, zagen we deze dag ook. Zodra hij bewust koos om vriendelijk te communiceren, lukte dat ook. Hij switchte buitengewoon makkelijk van nors en gesloten naar open en toegankelijk. ‘Maar’, hoor ik je denken ‘is het dan een foefje?’. ‘Nee’, antwoord ik volmondig. De essentie van transparant is juist ‘What you see, is what you get’. Hoe zit dat dan bij I.? Waarom lukt dat niet?
Eigen communicatiestijl
I. vertelde dat hij de oudste is van 7 kinderen en dat er zeer regelmatig van hem verwacht werd dat hij zijn broers en zussen opvoedde. Hij was daardoor eigenlijk zelf onvoldoende kind, beseft hij inmiddels. Zijn manier om met de situatie om te gaan, werd kort en bondig communiceren met weinig emotie. Begrijpelijk, want kinderen luisteren over het algemeen heel goed naar duidelijke instructies. Maar I. voedt nu ook zijn eigen kinderen op en die vinden het helemaal niet prettig. Ook collega’s zijn niet altijd gediend van zijn voorkeursmanier van communiceren die hij zichzelf door de jaren heen eigen heeft gemaakt. Dus wat ooit heel goed voor hem werkte, werkt nu lang niet altijd meer.
Laat je ontmoeten
I. hoeft nu niet meer als kind een ander kind op te voeden. Hij mag nu zichzelf zijn als volwassen mens. Met alle emoties die daarbij horen. Ook de speelse. Juist de speelse. En om ook daar weer aansluiting mee te maken, is het belangrijk dat hij zelf (alsnog) vaker gaat spelen. Het maakt niet uit hoe of wat. Het gaat erom om alle emoties die horen bij het speelse van een kind weer te voelen; nieuwsgierig, onbezorgd en vrij zijn. Als hij vaker contact maakt met die gevoelens, kan hij ook die steeds makkelijker gaan inzetten en tonen. En kan hij dus ook weer communiceren vanuit zijn werkelijke gevoel van het moment. Hierdoor gaat contact maken met de ander makkelijker, verlopen gesprekken soepeler en voelt I. zich er ook veel beter over. Er is dan namelijk sprake van een ware ontmoeting omdat hij zichzelf dan ook laat ontmoeten. En dat is wat hij het liefste wil.
Weer helemaal jezelf
Gaandeweg verleren of vergeten we soms zo maar wie we werkelijk zijn. Door weer helder te krijgen wat er in je omgaat – en dus eerst jezelf te ontmoeten -, is het ook veel makkelijker om het over te brengen – en dus de ander te ontmoeten. Ben jij voldoende in contact met jezelf of ben je bepaalde delen van jezelf gaandeweg ook verloren? In het 1 op 1 coachingstraject Duidelijk jezelf kijken we wat er voor nodig is om weer helemaal jezelf te kunnen zijn zodat je dat ook kunt laten zien en horen. Neem gerust contact met mij op om te horen wat ik voor jou kan doen.
Groet, Eiline
PS: vorige maand schreef ik ook een blog over wat spelen je sowieso allemaal kan opleveren. Gemist? Je leest m hier alsnog.
