‘Dat doe ik echt niet hoor!’, klinkt het achteruit de zaal. ‘Dat valt vast niet goed’. Het is de spontane reactie van een van mijn deelnemers aan het einde van de eerste dag van de training To the point communiceren, op mijn vraag of ze op het werk ook weleens met elkaar praten over iets anders dan de taken die er nog liggen, zoals hun gevoel en/of hoe het thuis gaat.
Het doet er toe
Ik hoor het wel vaker. Net als: ‘Het gaat ze niks aan’ en ‘We zijn hier om te werken, we zijn geen praatclub’. Helemaal waar, maar dat betekent niet dat het niet belangrijk is. Want ik weet natuurlijk niet hoe het met jou zit, maar ik functioneer het beste als ik lekker in mijn vel zit. Als ik me gezien, gehoord of zelfs gewaardeerd voel. Thuis, maar ook op het werk. Als ik het gevoel heb dat ik er niet alleen voor sta, ook – of juist – als het even niet zo lekker gaat. Dat geeft me de energie en het vertrouwen om dat wat er op mijn pad komt toch weer aan te kunnen.
Ligt het aan mij?
Waarom doen we het dan niet? Waarom praten we liever niet over dat wat ons werkelijk bezighoudt. Waar we van houden en blij van worden, maar ook dat wat ons zorgen baart en wat we lastig vinden en misschien wel wat steun bij kunnen gebruiken? Willen we er niemand mee lastig vallen? Of weten we het misschien zelf niet precies? Vinden we het ‘niet professioneel’? Of zijn we misschien bang dat we de enige zijn en dat het aan onszelf ligt? Wie het weet, mag het zeggen, maar ik denk dat het vooral komt omdat het ongemakkelijk voelt. Persoonlijk en kwetsbaar, of juist zeurderig en veeleisend. Dus doen we er niets mee, in de hoop dat het klein blijft of zich vanzelf oplost. Het tegendeel is echter vaak waar: hoe langer je het ontwijkt of negeert, hoe groter het uiteindelijk wordt.
In het ongemak zit de groei
Terwijl iedereen het kan. En ik kan het weten, want ik zie het wekelijks gebeuren. Misschien niet zo ‘smooth’ als je zou willen, maar het is verre van onmogelijk. Want ook al zeg of vraag je niet meteen precies het goede, het gaat erom dat je het wel doet. Dat je wel over die spreekwoordelijke drempel heen stapt. Dus laat je niet langer tegenhouden door dat ongemakkelijke gevoel. Durf die ene belangrijke vraag aan die ene collega wel te stellen als je denkt dat er iets belangrijks speelt. Durf (netjes!) te benoemen wat je hoort en ziet op de werkvloer. Vraag wel hoe het zit en wees ook open over wat je werkelijk denkt, voelt en nodig hebt om zelf goed te functioneren. Want in het ongemak zit de groei. Daar bevindt zich de vrije ruimte. Om te ontdekken hoe het zit. Bij jezelf en de ander. Om jezelf begrepen te voelen, en om de ander te kunnen begrijpen. Om je sterk te weten, ook al voelt het kwetsbaar. Om alleen en samen te kunnen groeien.
Liefs, Eiline
PS: Wil je weten hoe je dit zelf op jouw eigen manier toepast, lees dan mijn boek ‘Ligt het aan mij, of hoe zit het? en ontdek samen met hoofdpersoon Hugo hoe je vol vertrouwen het leven tegemoet gaat en, in een wereld die van ons allemaal veel vraagt, ook elkaar daarbij tot steun kan zijn.
